Śmierć człowieka pracy (seria Planete Doc Review)

Dzisiejszym robotnikom nie towarzyszą pochwalne pieśni. Mogą jedynie wspierać się nawzajem pocieszeniem, że praca, nawet ponad siły, jest lepsza, niż żadna. Grupa ukraińskich mężczyzn całymi dniami naraża życie w nieczynnych, grożących zawaleniem biedaszybach. W Indonezji robotnicy pracujący przy wydobyciu siarki wdychają gorące, trujące opary nad kraterami czynnych wulkanów. Droga w dół to równie wielkie ryzyko. Krew, ogień i potworny smród - rzeźnia w Nigerii to piekło na ziemi. Gołymi niemal rękami Pakistańczycy wydzierają starym statkom kawałki metalu. Chińscy hutnicy ze strachem postrzegają siebie jako ginący gatunek. Pięć portretów ciężkiej fizycznej pracy - w zmechanizowanym świecie 21. wieku coraz mniej widocznej. ''Na początku po głowie chodziły mi obrazy ze starych radzieckich filmów: robotnicy jak ikony, Bohaterowie, jedno wielkie Ciało zjednoczone w walce o lepsze jutro. Ludzkie ciało, które pracuje więcej, szybciej, lepiej, siłą mięśni i siłą woli góry przenosi. Wkrótce obrazy te zaczęły mieszać się z innymi: zmęczona i brudna twarz pochylona nad śniadaniem w skromnej kuchni. Twarz robotnika, który twierdził, że ciężka praca to jedyna droga, jaką może iść człowiek. I nagle w moich obrazach czegoś zaczęło brakować. To znikała pewna klasa, społeczna warstwa. Lub świadomość klasowa. A potem pojawiły się kolejne obrazy: gwałtownego umierania. Ta sama praca, która zabija człowieka, daje mu też radość. Radość życia, energię, wolę przetrwania. Są miejsca, gdzie ku niebu wznoszą głowę pomniki bohaterów pracy. Ludzie widzą przyszłość w jasnych kolorach. Z nadzieją czekają na kolejny dzień. Zniszczone piece odzyskują dawny blask, jałową ziemię wypełniają tłumy turystów, napływają młodzi z sąsiedztwa. Oni też zostaną wychowani w prostej prawdzie - tylko ciężką pracą do czegoś się dochodzi. Będą się cieszyć i smucić, walczyć, pracować i żyć - zanim znikną. Jak ślad wody na kamieniu.'' - Michael Glawogger.